"Η 28η Οκτωβρίου πλησιάζει. Είναι γιορτή ελευθερίας. Μνήμη αντίστασης"
Η 28η Οκτωβρίου πλησιάζει. Είναι γιορτή ελευθερίας. Μνήμη αντίστασης .
Η επέτειος του «ΟΧΙ» μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε από τον Ιταλό πρέσβη στον Έλληνα δικτάτορα, Ιωάννη Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου του 1940. Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας Ελληνικό Μέλλον του Ν. Π. Ευστρατίου, στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Και είναι αυτές οι στιγμές που γράφονται στην ιστορία με μελάνι ανεξίτηλο. Είναι οι στιγμές που οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και αποτινάσουν το ζυγό της αναξιοπρέπειας και της υποτέλειας του ανθρώπου. Γιατί τούτος ο λαός ξαναζεί την ιστορία του και επιφορτίζεται να ζήσει μέρες δύσκολες και επώδυνες, αλλά και μέρες που σηματοδοτούν την ανατολή της δόξας για ένα βασανισμένο λαό που μπορεί να φέρει τα δικά του ελαττώματα, αλλά ξέρει όσο κανείς άλλος να τιμά και να υπερασπίζεται αξίες και ιδανικά, υψώνοντας ως φλάμπουρο ξανά το σύνθημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» στην επαναστατική του προκήρυξη. Αλλά ήταν η ώρα εκείνη που η δόξα προέλαυνε ξανά, για να κάνει το πεπρωμένο να ζηλέψει το φως, καθώς την 28η Οκτωβρίου 1940 και ώρα 6:00 το πρωί είχε αποφασιστεί η εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα είχε επικυρωθεί η υπογραφή για τις νέες φωτεινές σελίδες στον ρουν των γεγονότων πάνω στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας.
Μετά το μακεδονικό αγώνα, μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που έληξε με κέρδη, αλλά τόσο άδοξα, με τη μικρασιατική καταστροφή να χαράσσει στην καρδιά και τη μνήμη τις αλησμόνητες πατρίδες της Ιωνίας, ήταν η ώρα οι Έλληνες να αποδείξουμε και πάλι τι σημαίνει για ένα έθνος η ελευθερία του, η ανεξαρτησία του και η αξιοπρέπειά του.
Γιατί πατρίδα σημαίνει μεταξύ άλλων «μια πολιτική αρετή, βάσει της οποίας κανείς απαρνείται τον εαυτό του, προκρίνοντας το κοινό συμφέρον έναντι του δικού του. Είναι ένα συναίσθημα και όχι μια συνέπεια Είναι απ’ όλους τους οιωνούς ο καλύτερος, να μάχεται κανείς γι αυτήν», για να δανειστούμε το αντίστοιχο λήμμα από την Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ’ Αλαμπέρ, το 1765, μεσουρανούντος του Διαφωτισμού.
Μάχη Αγίων Σαράντα, μάχη Ελαίας-Καλαμά, μάχη Κλεισούρας, μάχη της Πίνδου, μάχη της Χειμάρρας, μερικές μόνο από τις νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στο δρόμο για την ελευθερία. Τα τίμημα βαρύ. Κακουχίες, τραυματισμοί και θάνατος δεν στάθηκαν ικανά να σταματήσουν την προέλαση προς τη νίκη. Αλλά το τίμημα όσο βαρύ κι αν είναι, δεν λογίζεται και δεν συνυπολογίζεται μπροστά σε ιδανικά και αξίες. Και αυτούς που σήκωσαν ένα τέτοιο βάρος ιστορικής ευθύνης τιμούμε και μνημονεύουμε τέτοιες μέρες. «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν… Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό».
Διανύουμε ταραχώδεις περιόδους. Αξίες διακυβεύονται και ιδανικά παραχαράσσονται στο όνομα εφήμερων και επιφανειακών στόχων. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος ο οποίος επιβάλλει τα μεγάλα «ΟΧΙ» της ζωής που αντιμάχονται τα «Ναι» τα μικρά και τα επουσιώδη: «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε», ακόμα και αν αυτό το Όχι το σωστό μπορεί να ταλαιπωρήσει την ίδια ώρα που κατευνάζει συνειδήσεις και υπόσχεται φως.
Κι αν η δικαιολογία είναι: «δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω», είναι η ώρα να απαντήσουμε:
«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας»
Κλίνουμε το γόνατο ευλαβικά στους ήρωες του ΄40. Και φορτίζουμε την ψυχή μας με το θετικό φορτίο της θυσίας τους.
Οι δάφνες μαραίνονται αν στις παλιές δεν προσθέτουμε νέες. Μόνο που οι μάχες δεν δίνονται πια στα βουνά. Δίνονται εκεί που η καρδιά και ο νους τραβούν τις ανηφόρες.