Μήνυμα του Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καρδίτσας για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Εκείνη τη νύχτα όμως, τη νύχτα που σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ήταν η ώρα που ούρλιαζαν οι άνθρωποι, τα χελιδόνια ήταν πολλά. Και χρειάστηκε δουλειά πολλή και αίμα περισσότερο, για να αναπνέουμε σήμερα εμείς, απόγονοι της ηρωικής γενιάς του Πολυτεχνείου, αέρα ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.

Τρείς ήταν οι νύχτες του έπους της δημοκρατίας ενάντια σε μια δικτατορία που με πρόσχημα την «αναγέννηση του έθνους» είχε επιβληθεί στη χώρα μας από τον Απρίλιο του 1967, κατέλυσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, παραβίασε τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και επιδόθηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες, βασανιστήρια.

Η νύχτα της 14ης Νοέμβρη: φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο και γράφουν τα πρώτα συνθήματα της εξέγερσης, ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Η νύχτα της 15ης Νοέμβρη: οι καταλήψεις Σχολών επεκτείνονται και το κάλεσμα των φοιτητών αποτελεί θρυαλλίδα της μητέρας των μαχών.

Η νύχτα της 16ης Νοέμβρη: η μαζική συγκέντρωση χιλιάδων πολιτών έξω από το Πολυτεχνείο, το κάλεσμα των φοιτητών για ενότητα και η στιγμή που σταματά ο χρόνος, για να γραφούν για άλλη μια φορά και με τη θυσία νέων παιδιών σελίδες ένδοξες για την ιστορία ενός καταπιεσμένου λαού που διεκδικούσε τα βασικά και ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα, της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της ανεξαρτησίας της σκέψης, της διανόησης και της έκφρασης του λόγου και του λογισμού.

Ήταν 17 Νοέμβρη του 1973 λοιπόν, όταν η ιστορία αποφάσιζε να δρέψει δάφνες. Όταν νέοι και νέες, παιδιά ενός ανώτερου Θεού και ενός άφατου πεπρωμένου, τόλμησαν να αντιδράσουν, να διεκδικήσουν, να θυσιαστούν για κάτι που δεν είναι ούτε δεδομένο ούτε αυτονόητο. Για κάτι που ήταν και παραμένει ζητούμενο και προσδοκώμενο και συμπυκνώνεται σε μια κραυγή, σε ένα σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!

Μια ολόκληρη κοινωνία σε αναβρασμό, μια ολόκληρη πολιτεία σε κρίση και μια νεολαία που έβλεπε τα όνειρά της και τα προσδοκίες της για έναν κόσμο φωτεινό να αναβάλλονται… επ΄αόριστο.

Όμως είναι μονόδρομος ο αγώνας του ανθρώπου για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης. Είναι μονόδρομος η φροντίδα για τη ζωή και τον άνθρωπο, κυρίως όταν απειλούνται και παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι κοινωνικές κατακτήσεις. Η βελτίωση της λειτουργίας της δημοκρατίας και του κράτους, η αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας, η αντίσταση απέναντι σε κάθε πολιτική και στρατηγική που πλήττουν την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, αποτελούν διαχρονικές αναγκαιότητες για κοινωνική συνοχή και ευημερία.

Τιμούμε σήμερα λοιπόν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Τιμούμε τον αγώνα και τη θυσία τους. Αναλογιζόμαστε και προβληματιζόμαστε για το πόσο διαχρονικό και επίκαιρο και ισχύον όσο ποτέ παραμένει το αίτημα για εργασιακή αξιοπρέπεια, για αναβαθμισμένη και ουσιαστική παιδεία, για πολύτιμη ελευθερία λόγου και σκέψης και έκφρασης.

Στους νεκρούς. Στη μνήμη. Στην ιστορία που γράφεται με ανεξίτηλο κόκκινο μελάνι.

«Μπροστά σ' αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή». Μπροστά σε αυτές τις πράξεις μετράει μόνο η μνήμη και τοκίζεται η υπόσχεση.

Είναι ζήτημα τιμής …της δημοκρατίας και των αξιών της.

Εκ της Δ.Δ.Ε. Καρδίτσας