ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε»
Σε μερικούς ανθρώπους … Και σε μερικούς λαούς επίσης.
Και η ώρα του μεγάλου Όχι ήταν για το έθνος των Ελλήνων η αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940. Και είναι από κείνη τη στιγμή γιορτή ελευθερίας. Και γιορτή μνήμης αντίστασης .
Η επέτειος του «ΟΧΙ» μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε από τον Ιταλό πρέσβη στον Ιωάννη Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου του 1940. Αποτέλεσμα της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», ήταν η ακριβής φράση του Μεταξά. Και αυτός ο πόλεμος χάρισε στους Έλληνες μια θέση δαφνοστεφανωμένη ανάμεσα στο πάνθεο των ηρώων. Γιατί δεν ήταν οι Έλληνες που πολέμησαν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες που πολέμησαν σαν Έλληνες. Με δόξα και τιμή. Και παρέδωσαν μαθήματα εθνικής αξιοπρέπειας, αποτινάσσοντας το ζυγό της υποτέλειας του ανθρώπου. Γιατί είναι η μοίρα τούτου του έθνους να ξαναγράφει την ιστορία του, μόλις στεγνώνει το μελάνι της πρώτης γραφής και να ξαναζεί ανατολές δόξας ένας βασανισμένος λαός που μπορεί να φέρει τα δικά του ελαττώματα, αλλά ξέρει όσο κανείς άλλος να τιμά και να υπερασπίζεται αξίες και ιδανικά.
Ο 20ος αιώνας ξεκινούσε με πολέμους, καταστροφές, αλλά και εγχάραξη στης αθανασίας τις σελίδες. Μετά το μακεδονικό αγώνα, μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που έληξε με κέρδη, αλλά τόσο άδοξα ήταν η ώρα οι Έλληνες να αποδείξουμε και πάλι τι σημαίνει για ένα έθνος η ελευθερία του, η ανεξαρτησία του και η αξιοπρέπειά του.
Γιατί πατρίδα σημαίνει κυρίως «ένα συναίσθημα και όχι μια συνέπεια. Είναι απ’ όλους τους οιωνούς ο καλύτερος, να μάχεται κανείς γι αυτήν», για να δανειστούμε το αντίστοιχο λήμμα από την Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό και του Ντ’ Αλαμπέρ, αλλά και για να ανασύρουμε στη μνήμη μας το σύνθημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη «μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» στην επαναστατική του προκήρυξη, τις παραμονές του πρώτου μεγάλου ξεσηκωμού.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι το έπος του 1940 δεν θα είχε γίνει πραγματικότητα χωρίς την πεισματώδη αντίσταση της 8ης μεραρχίας Ελλήνων στρατιωτών στο Καλπάκι και στη συνέχεια την πεισματική αντίσταση στην Πίνδο. Μάχη Αγίων Σαράντα, μάχη Ελαίας-Καλαμά, μάχη Κλεισούρας, μάχη της Πίνδου, μάχη της Χειμάρρας, μερικές μόνο από τις νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στο δρόμο για την ελευθερία. Τα τίμημα βαρύ. Αλλά το τίμημα όσο βαρύ κι αν είναι, δεν λογίζεται και δεν συνυπολογίζεται μπροστά σε ιδανικά και αξίες. Κακουχίες, τραυματισμοί και θάνατος δεν στάθηκαν ικανά να σταματήσουν την προέλαση προς τη νίκη. Και αυτούς που σήκωσαν ένα τέτοιο βάρος εθνικής και ιστορικής ευθύνης τιμούμε και μνημονεύουμε τέτοιες μέρες. «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν» Και «κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό». Και τις νιώθει η καρδιά. Και έτσι τροφοδοτεί τη μνήμη… και την κρίση επίσης.
Οι περίοδοι που διανύουμε δεν είναι εύκολες και σίγουρα όχι ανώδυνες. Αξίες και ιδανικά διακυβεύονται στο όνομα εφήμερων και επιφανειακών στόχων. Πόλεμοι όλων των επιπέδων ταλανίζουν την ανθρωπότητα και ο άνθρωπος αναζητά και πάλι μια χαραμάδα ουσίας ζωής. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος ο οποίος επιβάλλει τα μεγάλα «ΟΧΙ» της ζωής που αντιμάχονται τα «Ναι» τα μικρά και τα επουσιώδη
Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά στους ήρωες του ΄40. Και φορτίζουμε την ψυχή μας με το θετικό φορτίο της θυσίας τους. Και τροφοδοτούμε τη μνήμη και κρίση με στόχους, όνειρα και υψηλά ιδανικά. Οι δάφνες ασφαλώς μαραίνονται αν στις παλιές δεν προσθέτουμε νέες. Αλλά οι μάχες δεν δίνονται πια στα βουνά. Δίνονται εκεί που η καρδιά και ο νους τραβούν τις ανηφόρες, για να αντικρίσουν τη θέα από τις κορυφές των βουνών, καταθέτοντας στεφάνι στις ηλιαχτίδες που φωτίζουν τα ιερά χώματα της Πίνδου.